Lieve lezers, het is alweer even geleden dat ik mijn eigenwijze commentaar met jullie heb gedeeld. Jullie waren me toch nog niet vergeten, hè? Toch? TOCH? 😉 Mijn gezondheid speelde me even flink parten en bracht zelfs onze vakantie bijna tot een annulering. Maar uiteindelijk zijn we vertrokken! Ik zet daar expres niet het woordje ‘gelukkig’ tussen, want jammer genoeg was onze vakantie geen topper. Oké, dat is nogal een understatement. Het was gewoon slecht, op het gezelschap na. Een locatie die duidelijk een hele goede fotograaf had ingehuurd voor de reisbrochure en een dorpje dat niet een grote fan is van toeristen. Balen? Zeker weten! Maar dat is een verhaal apart en eventjes (nog) niet voor nu. Ondertussen ben ik van het regenachtige Frankrijk terug in het nog regenachtigere België beland.
We verbleven dus in het land van de lekkere kazen (beetje onhandig met een lactose-intolerantie), de heerlijke lavendel en de grote supermarkten. Hele grote supermarkten. Thuis verkies ik de kleintjes boven de grote giganten, maar op vakantie is die keuze helaas niet altijd mogelijk, als je voor efficiëntie wil gaan. Grote supermarkten in Frankrijk betekent niet alleen een overdosis aan productkeuze, maar ook nog eens ontelbare kassa’s. Misschien zijn daar wel de nummers boven de kassa’s destijds ontstaan! Maar zelfs thuis, in de kleinere winkels, blijft het einde van je supermarktrit toch een ervaring apart. Ook hier kan de kassa-race een ware ‘survival of the fittest’ zijn!
Iene-miene-mutte
Het begint al met het uitkiezen van de juiste kassa. Mensen met keuzestress raken daar mogelijk in paniek. Denk je de juiste te hebben gevonden, dan besluit de caissière dat het nét tijd is voor haar lunchpauze. Of je staat in een rij en vlak voor de point-of-no-return wordt er een nieuwe kassa geopend. Ga je nog overstappen? Zo ja, waar moet je naartoe? Want soms wordt de mededeling afgeroepen zonder de bevrijdende kassa erbij te vermelden. (Aha, daarom zijn die nummers zo handig!) Wanneer je als een idioot de verkeerde kant op rent, dan moet je weer helemaal achteraan aanschuiven en ben je nog verder van huis (kassa, in dit geval). Het blijft iets raars, die kassacompetitie. Als ik trager ben in de race dan degene achter me, dan verlies ik namelijk mijn volgorde in de rij. Hoe zit het dan met de regel “first come, first serve”? Als we dat gewoon zouden toepassen, dan zouden we ons niet als debielen hoeven te gedragen. De conclusie blijft; welke kassa je ook kiest, volgens dit filmpje is het altijd de verkeerde! 😉
Ladies first. Of mensen met twee stuks.
Als je een goede daad wil doen door iemand voor te laten die slechts twee stuks bij zich heeft terwijl jij een piramide op de band hebt gecreëerd, dan brengt dat soms lastige dilemma’s met zich mee. Zo heb ik eens gehad dat ik degene achter mij voorliet en dat direct daarna weer iemand kwam met maar een enkel product in zijn handen. Moet je die dan ook voor je laten gaan? Kom ik dan niet hartstikke onvriendelijk over als ik dat niet doe? Alhoewel de keuze voor je wordt vergemakkelijkt als de eerste zonder een ‘dank je wel’ op je aanbod is ingegaan.
A smile a day, keeps the doctor away!
Heeft de caissière een hekel aan haar job, dan zal je dat snel weten. Je vriendelijke ‘goedemiddag’ kun je dan beter voor iemand anders bewaren, want die zal hoogstwaarschijnlijk met een kille stilte worden beantwoord. Ik heb al geprobeerd een antwoord af te dwingen door mijn kar pas uit te laden nadat ik een reactie kreeg. Maar dat bleek geen aanrader, dus de opvoeding van caissières heb ik sindsdien achter me gelaten. Je hebt ook de categorie ‘Ik kan wel vriendelijk zijn, maar niet tegen jou’. Dat zijn degene die hele gesprekken voeren met hun collega achter hen, maar jou amper een blik of woord gunnen. Je bent daarmee ook ongewenst getuige van hun persoonlijke drama’s en nietszeggende weetjes. Het wordt voor de klant een spel waarbij je te weten moet komen of een bepaalde tekst wél of niet voor jou bedoeld is. Eens oefenen? “Mijn beste vriendin kwam thuis en merkte dat haar voordeur openstond – heeft u een Delhaize kaart? – en toen heeft ze direct de politie gebeld – dat is dan 35 euro en 40 cent – maar je wil toch gelijk weten of er iets gestolen is”. Succes! 😉
Verbreek je persoonlijke inpakrecord!
Nog even terugkomen op het moment voor de betaling, dan heb ik het over het echte gooi-en-smijtwerk. Je belandt tenslotte middenin een recordpoging “Hoe snel kan de caissière jouw producten over de band gooien?” Het is een wedstrijd waarbij de caissière probeert zo snel mogelijk alles te scannen om het dan achteloos naast zich neer te werpen. Terwijl je als een gek je spullen probeert in te pakken, moet het moeilijkste gedeelte nog komen; de prijs wordt in het wilde weg geroepen, terwijl jij nog minstens tien stuks in je tas moet zien te proppen. De bedoeling is dan eigenlijk dat je eerst betaalt, zodat ze de scheidingswand opzij kunnen duwen, daarmee je koekjes en beschuiten platdrukken, om al met de volgende klant te kunnen beginnen. Waar die persoon in kwestie met zijn kar naartoe moet om bij zijn spullen te geraken, dat staat niet in het wedstrijdreglement van dit spel vermeld. Dat is dus gewoon op eigen risico uit te zoeken. Tegenwoordig negeer ik die betaalvraag zolang ik nog niet klaar ben met inpakken, ook al plas ik daarmee bijna in m’n broek van mijn ‘living on the edge’-attitude. Nog zo’n irritant dingetje; als ze je al gedag gaan zeggen terwijl je er nog staat. Wat moet je dan zeggen als je uiteindelijk écht wegloopt?
Goedendag en tot nooit meer.
Ondertussen weet ik welke caissières vriendelijk zijn en welke – hoe zal ik het zeggen – iets minder vriendelijk. Jammer genoeg blijven er maar weinig goede opties over, zeker in een supermarkt die niet 25 kassa’s telt. Maar ik blijf liever een lange tijd in de rij staan, zodat ik behandeld word met een glimlach, dan dat ik met een slecht humeur als eerste de supermarkt verlaat! De onvriendelijke caissière die net haar laatste klant afwerkt en mij bij een veel langere rij ziet aansluiten, begrijpt er nog steeds niets van. 😉
P.S. In deze blogpost heb ik het alleen maar over de vrouwelijke en onvriendelijke caissières. Zijn er dan geen mannelijke? Echt wel. En zijn alle caissières onvriendelijk? Gelukkig niet! Maar met ‘Eigenschrijfs’ vertel ik over de alledaagse dingen die ikzelf meemaak. Zaken die we elke dag doen en als normaal ervaren, maar die eigenlijk toch een beetje raar zijn als je er wat beter naar kijkt!
